Skąd bierze się uczucie samotności

        W Europie żyje około 745 mln ludzi, na świecie około 7,2 mld w każdym mieście kilkadziesiąt tysięcy lub kilkaset, a Nam- ludziom - doskwiera uczucie samotności. Dlaczego tak się dzieje? Czujemy się osamotnieni pomimo tysiąca ludzi wokół nas? Zastanawiałam się nad tym kiedy właśnie owe uczucie mnie dotknęło. Kiedy poczułam że obok mnie nie ma nikogo. Chociaż to wcale nie było prawdą, ponieważ za ścianą byli moi rodzice a piętro wyżej ciocia, która od niedawna  z nami mieszka. Mój sąsiad sadził drzewka przed domem przekrzykując się ze swoją żoną. 5 domów dalej mieszka moja koleżanka ze szkoły a z mojego okna w kierunku łąk widać domy moich znajomych z którymi chodziłam do szkoły podstawowej, gimnazjum a nawet liceum i wcale nie mam z nimi złego kontaktu. Często rozmawiamy i wiem ze mogę się z nimi spotkać czy choćby zadzwonić i pogadać. Pomimo tych wszystkich ludzi którzy są tak blisko mnie nadal czuje uczucie samotności. Juz nie wspomnę o koleżankach, kolegach, kuzynach itd którzy mieszkają troszkę dalej. Gdyby tak pozbierać wszystkich do kupy, przyjaciół, rodzinę znajomych, nagle stworzyłby się tłum ludzi, ktorzy dobrze mnie znają, szanują a ja nawet nie zdaję sobie z tego sprawy.

        A wiec skąd bierze się ta samotność? A nawet uczucie odrzucenia poprzez to osamotnienie. Może dlatego, że potrzebujemy atencji. Ludzie pragną być wysłuchani, chcą aby ich szanowano, pragną być w centrum uwagi. Gdzieś z tyłu głowy mamy świadomość ze Ci ludzie, lubiący nas, istnieją.. Ale właśnie w tym problem. Oni istnieją i tylko tyle. Istnieją, ale są zajęci własnymi sprawami. Jak mój sąsiad zajmujący się ogrodem, jak mama gotująca obiad jak taka myjący samochód. Przecież dla rodziców jesteśmy ważni, ale oni wykonując swoje obwiązki, nie skupiają się na nas tylko na rzeczach, które zrobić trzeba. Dzieci, czują się przez to, potocznie mówiąc olane, nie czują tej uwagi, tego że faktycznie coś znaczą. I tak nie dzieje się tylko w najbliższej rodzinie. Dzieje się tak w szkole, w pracy na imprezie... Gdziekolwiek. W każdym miejscu na Ziemi człowiek potrzebuje uwagi innego człowieka. Wysłuchania, rozmowy, szacunku. A jeśli samotność trzyma się nas zbyt długo, dostajemy załamań, nie czujemy sensu życia, zły humor nas nie opuszcza. W takich momentach powinniśmy się czymś zająć. I tu znowu pojawia się problem bo jak dotyka Nas załamanie psychiczne, to automatycznie nic się nie chce robić. I koło się zamyka.
       Analizując nasze zachowania a także zachowania ludzi wokół doszłam do wniosku ze człowiek samotny, nie może być w pełni szczęśliwy. Na przykład w sytuacji kiedy mamy pomysł na rozwiązanie jakiegoś problemu, chociaż ten problem dotyczy tylko nas samych, mamy chęć a nawet potrzebę podzielenia nim z innymi. Człowiek ma to w naturze. Dzielenie się swoją kreatywnością, pokazywanie że jest coś wart , ze jest lepszy. A później potrzebuje właśnie atencji, jakiegoś komentarza drugiej osoby, jakiejkolwiek reakcji czy pochwały. Tak jesteśmy stworzeni i to czasem mnie przeraża. Ludzie muszą żyć w grupach, łaczą się aby nie zostać samemu. Jako pojedyncza jednostka jesteśmy słabi. Osiągniemy szczęście tylko dzięki pomocy innych, dzięki tym, że inni istnieją i w nas wierzą, podtrzymują na duchu w chwili załamania, pochwalą za nowe pomysły czy chociaż przez banalne komplementy. Jeden człowiek ładuje w drugiego pewną energie która napędza go do działania. I to jest piękne w ludzkości. Samonapędzanie przez otoczenie ludzi szczerych, szczęśliwych, szanujących siebie i innych. A wiec chwalmy się wzajemnie, nie przechodźmy obojętnie obok osób które znamy, bądźmy serdeczni i napędzajmy się a osiągniemy wszystko! :)