Kontrola na urazówce. Jak ja to widzę.

Siedzę właśnie na korytarzu w przychodni. Czekam w kolejce. Ogromnej kolejce bo pewna Pani, zapewne zniecierpliwiona czekaniem na zarejestrowanie się policzyła ile osób jest na korytarzu. Było ich jakoś 70. Jej maż siedzący naprzeciwko mnie na małym krześle przebierał nogami i próbował rozmawiać z obcym mężczyzna lecz ten nie wykazywał żadnego zainteresowania. Jakby choroba go pochłonęła tak, że nie kontaktował z rzeczywistością. Albo nie chciał rozmawiać o problemach tego okropnego świata, bo po co dodatkowo się dołować. Siedział zgarbiony i wpatrywał się w swoje buty. Pewnie o czymś myślał. Powoli robiło się gorąco od tłumu jaki zgromadził się na korytarzu.

Pani siedząca obok mnie z lewej strony zdejmuje wszystko co może, aby zaczerpnąć trochę chłodnego powietrza. Po jej zachowaniu widzę, że ma dość i jak zwykle to bywa, zaczyna narzekać. Mówi do mnie, że zdrowia już nie ma, że się poci jak tylko może, że już nie może wysiedzieć. Jest nudno, gorąco, śmierdzi szpitalem i jest nieprzyjemnie. No cóż... Mi tez jest duszno i niewygodnie. Ale ja  nie narzekam, nie mam prawa, bo jestem młoda, ja czuję się wyśmienicie i jest mi wygodnie bo mam młode kości i młody organizm. Śmiać mi się zachciało, bo nie wiedziałam, że młode kości nie odczuwają dyskomfortu a mój młody nos nie wyczuwa woni szpitala i spoconych ludzi wokół.

Ale spokojnie z drugiej strony siedzi druga Pani, ta której mąż tak bardzo pragnie rozmowy z sąsiadem. Biedy czuje się zlekceważony. Przebiera nogami, wstaje ale zaraz siada, aby ktoś nie zajął mu miejsca. Widać ze się niecierpliwi, ale nie narzeka, przynajmniej. Co innego jego żona. Złapała temat ze starszą Pani siedząca troszkę dalej i gadają o wadach tego życia na pół korytarza. Nikt nie chce tego słuchać, ale one jak zauważyłam są dumne ze swoich problemów. Przecież maja na co narzekać. A niech wszyscy wiedzą jak im ciężko. No każdy ma jakieś problemy w końcu i każdy człowiek jest tego świadomy. A ja siedzę tu dalej i czekam na moją kolej. W miedzy czasie schodzi się coraz więcej ludzi. Jakieś 2 starsze Panie kłócą się o kolejkę, ale są zbyt daleko, wiec mało mnie to interesuje. Co innego kobieta siedząca obok z tą troszkę dalej które znowu komentują obecną sytuację chociaż nie wiedzą o co chodzi. Ja już staram się tego nie słuchać. Myślę, co sobie zjem na drugie śniadanie. Albo obiad, bo nie wiem o której stąd wyjdę. Poza dwoma gderającymi kobietami wszyscy milczą wpatrując się a to w sufit, a to w podłogę czy w swoje książeczki lekarskie i inne pierdoły. Przyznam szczerze, że tylko ja siedziałam z telefonem i pisałam ten post obserwując wszystko dookoła. Może dlatego, że byłam tam najmłodsza. Eh ten XXIw. Pomyślałam, ze może ja już ten telefon schowam, bo zaraz się stanę tematem do rozmów dwóch Pań komentujących wszystko i wszystkich. W tym tłumie ludzi dostrzegłam telewizor wiszący na końcu korytarza. Nie no... Pełen profesjonalizm. Nawet mam okazję obejrzeć pytanie na śniadanie.. Co prawda widziałam tylko obraz bo dźwięk był wyłączony albo po prostu go nie słyszałam przez narzekające Panie.

 Siedzę dalej i obserwuję. Jedna Pani rozwiązuje krzyżówki a facet obok tak się w nie wpatruje jakby znał odpowiedzi na wszystkie znajdujące się tam pytania. Krępujące. Ta kobieta próbuje się skupić a czuje się osaczona ze wszystkich stron tłumem. No i ten wszechwiedzący facet.. Jeeeju. No i schowała krzyżówkę. Miała dość tej sytuacji jak widziałam. Teraz się nudzi i jest zdenerwowana bo tak dobrze jej szło a ten facet ją rozpraszał. A tak mi się przynajmniej wydaje. No i co tu robić pewnie się zastanawia...
Czekając na prześwietlenie zrobił się niezły młyn. Ludzie z połamanymi nogami nie maja gdzie usiąść a reszta, zdrowa, kłóci się o kolejkę. Nie wspominam o ludziach którzy nie wiedzą, że o kolejkę trzeba się pytać. Czekam od godziny i tych ludzi nie ubywa. I znowu wszyscy narzekają i przekomarzają się. Pan w czerwonej kurtce jest przekonany, że wchodzi za Panią w białej czapce. No cóż, nie jego wina że ta Pani zdjęła czapkę i szanowny czerwony Pan wyprzedził wszystkich i już jest załatwiony. W... Pół godziny. A "porządni" stoją dalej. 3 godziny może 4. Jedni się kłócą, drudzy z ustawioną kolejką uśmiechają się do siebie myśląc „co za idioci". Szczerze mówiąc ja też tak myślę. Pielęgniarki czy lekarze już kilka razy upominali tą bandę zbyt rozżarzonych emocjonalnie starszych , aby się uspokoili. Na chwilę pomogło. Na chwilę.
Będąc już po prześwietleniu i czekając w następnej kolejce tym razem po raz drugi do lekarza tłum osób zostało przekierowanych do inne piętro ponieważ lampa rtg się przegrzała. Jaka to ulga, że ja zdążyłam kiedy ta lampa czy coś tam jeszcze działało.  Wszyscy zdenerwowani z nogami zaraz po zdjętym gipsie, mięśni nie czuć, chodzić nie można i maszeruj na 2 piętro. No zdarza się.  Poczekałam może pół godziny.. Phi malutko. Gdy weszłam do lekarza był jakoś dużo milszy niż 4 godziny temu. Ale nie wnikam dlaczego. Teoretycznie nie powinien być zadowolony, ponieważ on sam miał jeszcze sporo pacjentów podczas gdy wszystkim innym lekarzom udało się wyrobić do godziny 14. W gabinecie okazało się ze nie tylko lampa rtg się przegrzała, ale także komputer z danymi.  Na korytarzy oczywiście wrzawa bo jak można czekać na przycięcie 5h. Dobrze ze ja czekałam tylko 4... Ufff..  Później 5min rozmowy z lekarzem i do domu.

Mniej więcej tak to wyglądało. Tłumy, kłótnie a u lekarza max 5min bo przecież nie ma czasu.
Mieliście tez takie przygody na urazówce? Zamieszanie i zero organizacji w polskich przychodniach? 

Ps. Uważajcie na siebie!